นิทานขี้โม้

ราชันทะเลใต้ ตอนที่ 1                 ประมาณปี 2548 ช่วงนั้นกำลังจะทำบุญเลี้ยงพระประจำปีที่สำนักงาน จะว่าไปแล้วสำนักงานแห่งนี้ก็มีอะไรแปลกๆพอสมควร ทั้งๆที่ตั้งอยู่กลาง กรุงเทพฯ แหล่งที่มีความเจริญมากๆ มีรถไฟฟ้ามาตั้งสถานีให้ด้วย พวกรุ่นพี่ๆชวนให้มาอยู่ มาช่วยแชร์ค่าเช่าสำนักงาน ก่อนหน้านี้พี่ๆพวกนี้มีฐานะรายได้ดีงามมาก จนภายหลังยิ่งอยู่ยิ่งหายนะ จนในที่สุดก็ต้องย้ายออกไป ทำให้เราเป็นผู้ดูแล รวมไปถึงทำบุญเลี้ยงพระ จัดไหว้ตามเทศกาล                 ครั้งแรกเลยที่ต้องจัดโต๊ะไหว้เจ้าที่ ก็ไม่รู้ว่าจะจัดจะไหว้ตรงไหนยังไง อันนี้ก็เหมือนทุกที กราบพระแล้วก็ขอบารมีพระท่านสงเคราะห์ หลวงปู่หลวงพ่อ ครูบาอาจารย์ท่านช่วยเหลือ ก็ไปเห็นเจ้าที่ยืนอยู่ตรงหัวมุมที่ถ้าหันหน้าเข้าสำนักงานก็จะอยู่ทางซ้ายมือ ใส่ชุดเทวดา มีชฎา เครื่องประดับตกแต่งวับๆแวมๆ ข้างๆทางซ้ายมือของท่าน มีอสุรกายยืนรับใช้อยู่ตนนึง ไม่รู้ยิ้มหรือเปล่าแต่เหมือนจะสยะปาก น้ำลายยืดๆ ...

อาณาจักรแอตแลนติส ตอนที่ 4                 เล่ามาถึงตอนที่แอตแลนติสถล่มจมหายไปในชั่วคืนเดียว ผีสองท่านนี้ก็หันมายิ้มให้แล้วถามว่า เวลานี้คุณเข้าใจแล้วใช่ไหมว่า ทำไมก้อนแร่นี้ พวกมนุษย์โลกในปัจจุบันถึงไม่สมควรจะได้ครอบครอง เวลานั้นผมก็เข้าใจได้ในทันทีเช่นกัน ถ้าอานุภาพมากขนาดนี้ คุณอนันต์ โทษมหันต์ กับมนุษย์โลกที่ยังมีจิตใจเลวร้ายเช่นทุกวันนี้ ถ้าได้ครอบครองก้อนแร่ที่ว่านี้แล้ว คงจะวุ่นวาย เลือดท่วมนองแผ่นดิน แล้วโลกทั้งใบก็จะพังพินาศอย่างแน่นอน                 ผมก็สงสัยต่อไปอีกว่า พวกที่ไปติดต่อค้าขายยังทวีปอื่นๆนั้น หลังจากทวีปแอตแลนติสถล่มหายไปแล้ว เขาไปทำอะไรที่ไหนยังไงต่อ รวมทั้งพวกที่ไปยังนอกโลกด้วย เป็นยังไงกันบ้าง แล้วพวกที่ตายๆไปนั้น ไปนรก หรือไปสวรรค์ หรือไปเกิดใหม่ แล้วทำไมทั้งสองท่านถึงยังไม่ยอมไปเกิด   นี่ไงครับ... เพราะแบบนี้มั๊งครับ ตอนเด็กๆผมโดนครูด่าประจำแล้วให้ฉายาว่า ไอ้มนุษย์เจ้าปัญหา สมัยอยู่กับหลวงพ่อก...

อาณาจักร แอตแลนติส ตอนที่3                 ชาวเมืองแอตแลนติส ไม่ค่อยมีคนแก่ มีเด็ก มีวัยรุ่น และวัยหนุ่มสาว แต่ละคนก็หน้าตาสวย หล่อ ไม่มีใครหน้าตาขี้เหล่ คนแก่ก็มีเหมือนกันแต่ว่ามีน้อยมาก เขาก็บอกว่าพอคนที่เริ่มจะแก่ ก็ใช้ก้อนแร่ที่ว่านี้วางลงไปบนหัว สักพักนึงก็จะค่อยๆกลับกลายเป็นหนุ่มเป็นสาวเหมือนเดิม เว้นแต่ว่าใครไม่ต้องการกลับเป็นหนุ่มสาวอีก ก็ปล่อยไปตามธรรมชาติก็จะแก่ลงไปเรื่อยๆ ส่วนอายุขัย ผู้ที่พาไปนี่ก็บอกว่า อายุขัยปกติจะอยู่ที่ 600-800 ปี ก็ต้องบอกก่อนว่านี่เป็นนิทาน ไม่ใช่เรื่องจริง ไม่ใช่แค่นิทานธรรมดาๆ แต่เป็นนิทานขี้โม้ ดังนั้นท่านผู้อ่านอย่าได้ถือเอาเป็นจริงเป็นจังนะครับ                 ชาวเมืองแอตแลนติสนี่มีศีล๕ใช่ไหม ท่านตอบว่าไม่ใช่ศีล๕ เพราะชาวแอตแลนติสไม่เคยมีใครมาสอนเรื่องศีล๕ แต่จะมีคำสอนว่าไม่ให้เบียดเบียนผู้อื่น ไม่เบียดเบียนตนเอง มีจิตใจเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ ต่อทุกๆชีวิต ดังนั้นชาวเมืองแอตแลนติสจึงเป็นคนที่มี...

อาณาจักร แอตแลนติส ตอนที่2                 เมื่อเข้าไปดูก้อนที่เปล่งแสงสว่างนี้ใกล้ๆ ก็เห็นสภาพเหมือนก้อนหินปกติธรรมดาๆ มีเกล็ดระยิบระยับบ้างเท่านั้นเอง แสงสว่างที่เปล่งออกมาก็ไม่ได้ทำให้ระคายเคืองตาแต่อย่างใด พอจะจับก็เกรงว่าจะร้อนหรือเปล่า ลองจับดูก็ไม่ร้อน เรื่องแบบนี้ไปเล่าให้ใครฟังเขาก็จะหาว่าบ้า ขนาดเล่าเป็นนิทานยังบ้าเลยนะ อาศัยว่าเป็นวิศวกรเพี้ยนๆ เป็นนักวิจัยบ้าๆบอๆ พอมาเจอแบบนี้เข้าก็งงเหมือนกัน หันกลับไปกราบท่านผู้มีพระคุณทั้งหลายแล้วก็ถามว่า อาณาจักรแอตแลนติส เวลานั้นเป็นอย่างไรบ้างขอรับ?                 ก็ปรากฏมีผู้ชายสองคนเดินเข้ามาทางด้านหน้า รูปร่างสูงโปร่งได้สัดส่วน หน้าตาหล่อมาก เหมือนคนกรีกโบราณ สูงกว่า 3 เมตรเห็นจะได้ ใส่เสื้อแขนสั้นคอกลมสีขาวตุ่นๆ กับกางเกงขายาวเกือบถึงตาตุ่ม หน้าตาคม ผิวขาว เดินมาถึงก็บอกว่าพวกผมเป็นชาวแอตแลนติสครับ จะอาสาพาไปดูว่าในยุคนั้นมีอะไรบ้าง ซึ่งต้องนับเวลาย้อนหลังไปเมื่อ 12000-13...

อาณาจักร แอตแลนติส ตอนที่1                 สมัยวัยรุ่นผมเองก็เหมือนทุกๆคนที่ฝึกสมาธิเพื่อหวังจะไปเห็นโน่นนี่นี่นั่น จนมาได้ท่องเที่ยวไปด้วยญาณ๘โดยอาศัยบารมีครูบาอาจารย์และผู้มีพระคุณทั้งหลายท่านสงเคราะห์ ก็ได้มานึกสมเพชใจว่า โอ้หนอ เรานี่เที่ยวไปรู้โน่น ดูนี่ เลอะเทอะมากมาย แต่ว่ากิเลสตัณหาที่มันท่วมหัวใจเราอยู่นี้ไม่เคยเหลียวดูเลย หรือเห็นก็แสร้งทำเป็นไม่เห็นซะงั้น รู้เรื่องภายนอกรู้เท่าไรก็ไม่จบไม่สิ้น รู้เรื่องภายในจิตในใจของเราเองต่างหากเล่า จึงจะจบสิ้นได้ นับแต่นั้นมาก็เลิกสนใจการไปรู้ไปเห็นเรื่องภายนอก คงจะเฝ้าระวังสิ่งชั่วในดวงใจที่ผุดขึ้นมาอยู่เนืองๆ                 เมื่อไม่สนใจจะไปรู้เรื่องภายนอกแล้วก็สบายใจมากขึ้น เพราะถ้าสิ่งไหนบังเอิญว่าจะรู้จะเห็นขึ้นมาเองเราก็ไม่ได้ตื่นเต้น สงสัย ดีใจได้ปลื้มอะไรกับใครเขา มันก็จะเฉยๆ ก็จะ อืมมมมม.... มันก็เท่านั้นเองครับ ไม่มีอะไร เช่นอยู่มาวันหนึ่ง ลูกสาวมาถามว่า ป๊าๆๆๆ...อาณาจัก...

ปอบกินเครื่องใน                           เนื่องจากว่าเป็นนิทานขี้โม้ ก็ขออย่าได้ถือสาเอาจริงเอาจัง อ่านสนุกๆก็พอนะครับ นิทานเรื่องปอบกินเครื่องในนี้ พอได้ผ่านไปเห็นตระกูลที่เกี่ยวดองกับผีกะยักษ์แล้วก็พอจะเข้าใจ แต่ครั้นจะอธิบายก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไงดี คงเป็นเพราะไม่รู้นิยามของสังคมผีๆที่เขาเรียกขานกัน ก็เป็นอันว่าจะขออธิบายสภาพแวดล้อมให้ฟัง หวังว่าท่านผู้อ่านจะอ่านแล้ว งงๆไปด้วยกัน                 ต้นตระกูลผีกะ ที่สืบทอดกันมา คนในตระกูลที่ไม่ดูแลผีกะซึ่งก็มีผีบรรพบุรุษรวมอยู่ด้วยนั้น ผีกะก็จะมาอาศัยร่าง กัดกินเครื่องใน ตับไตไส้พุง แต่สำหรับคนที่สืบทอดจริงๆ ผีกะจะไม่กินนะครับ จนกว่าจะใกล้ถึงเวลาตายก็จะไปแฝงลูกหลานที่หมายตาเอาไว้ต่อไป ส่วนอาการคนที่โดนกินอวัยวะภายในนี้ จะมีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน อาการที่ปอบกินเครื่องใน ก็เห็นปอบกัดกินตับ ไต ลำไส้ ตัวคนที่ถูกปอบกัดกิน ก็มีอาการเจ็บปวด ได้ยินเสียง เคี้ยว บด...

หลุมดำและความระยำของข้าฯตอนที่2 จบ                 คำตอบที่ได้รับคือว่า พวกข้าฯมีฤทธิ์อำนาจมากกว่ายมทูตพวกนั้น พวกมันไม่กล้ามาจับไปลงนรก จะเข้ามาใกล้ๆมันก็ยังไม่กล้า ครั้งนี้แวะไปก็ไปดูว่าพวกที่อยู่ในนี้ทำอะไรเอาไว้บ้าง ถึงได้มีโอกาสมาเกิดในดินแดนแห่งนี้ได้  คนนำทางก็พาไปเยี่ยมเยียน วิญญาณที่อยู่ที่นี่ ไม่ได้แบ่งเป็นชั้นๆ แต่มีเป็นเหมือนอาณาเขตของใครของมัน ความที่มันมืดมาก การมองเห็นด้วยกำลังทิพยจักขุญาณก็ทำได้ยาก จนเมื่อเริ่มชินแล้ว จึงได้เห็นรูปร่างหน้าตา การแต่งกาย เสื้อผ้าที่ใส่ก็รุ่มๆร่ามๆ สีดำๆ เหมือนเสื้อคลุมก็มี ใส่กางเกง โคล่งๆก็มี มีผ้าคลุมหัวบ้าง ไม่มีบ้าง ผมเผ้ายาวรุงรัง ดูดีกว่าอสุรกายก็ที่ตาไม่โปนแดง ไม่มีน้ำลายไหลยืด พวกนี้ดูจะน่ากลัวกว่ามาก แต่ละตนมีพลังอำนาจลึกลับเป็นพิเศษ                 มองดูๆไปก็เหมือนพวกหมอผี ยิปซี หรือพ่อมด แม่มด ที่คนป่าคนเถื่อนนับถือกัน เวลานั้นก็ได้รับคำตอบจากผู้ที่พาไปว่า ถูกต้องแล้...