นิทานขี้โม้

ตายแล้วไปไหน(2)                 มีน้องผู้หญิงคนนึง เป็นมะเร็งเสียชีวิต ก่อนจะเสียชีวิตก็ได้แนะนำให้ไปทำบุญบ้าง เข้าวัดไปกราบไหว้ครูบาอาจารย์ให้ช่วยบ้าง เราก็ทำได้เท่านั้น ต่อมาก็มาถามกับข้าพเจ้าว่า เธอจะหมดอายุขัยปีนี้แล้วหรือ ก็ตอบว่า เป็นไปตามนั้น นี่ก็ยืดมาได้ปีนึงแล้วนะ เธอก็พยายามจะไปทำโน่นๆนี่ๆ แล้วก็กลับมาถามว่า อนาคตที่เธอจะสิ้นชีวิตนั้นได้เปลี่ยนแปลงไปแล้วหรือยัง ก็ต้องตอบไปตามตรงว่า ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไป ยังคงเหมือนเดิม หลังจากนั้นไม่นานเธอก็เข้า โรงพยาบาล และเสียชีวิตลง ก็มีแม่ชีที่เธอเคยไปอยู่ด้วย 7 วัน บอกว่าผู้ตายได้ทำบุญเอาไว้ดีแล้ว ตอนนี้ไปเกิดอยู่บนชั้นพรหมแล้ว และจะบำเพ็ญบารมีต่อ เข้านิพพานไป โดยไม่กลับมาเกิดอีกแล้ว กับมีความพยายามจะนำเอาสิ่งที่ผู้ตายได้พูดปลงเรื่องชีวิต เอามาเผยแพร่ว่าเธอผู้นี้ได้เห็นธรรมแล้ว ปลงใจกับความทุกข์ในโลกนี้แล้ว เธอไปดีแล้ว                 แต่ว่าผมเห็นเธอไปยืนรออยู่ที่สำนักพระยายม ก็เห็นว่าถ้าแม่ชีนำผู้ปฎิบัติธรรมลงไปช่วยก็จะสามารถช่วยเธอได้ ให้มารับผลบุญก่อน แต่ในเมื่อแม่ชียืนยันว่าเธอไปเกิดเป็นพรหมแล้ว ก็จบกัน การช่วยเหลือย่อมไม่ต้

ตายแล้วไปไหน(1)                 ทราบข่าวพี่ชายของรุ่นพี่เสียชีวิตอยู่ต่างประเทศ ครอบครัวก็อยู่ที่นั่น ได้รับการร้องขอให้ช่วยนำพาวิญญาณผู้ตาย ไปกราบสมเด็จโต หรือ หลวงปู่ดู่ เนื่องจากเป็นวันที่ร่างกายเจ็บป่วยมาก แต่ก็ไม่ได้บอกใคร นอนเจ็บ ลุกเดินก็ลำบากมาก จึงจะขอเลื่อนไปช่วงหัวค่ำ แต่ก็ขัดใจรุ่นพี่ท่านไม่ได้ ก็ได้แต่รวบรวมกำลังใจ เรื่องความเจ็บปวดของร่างกายเป็นของธรรมดา ถ้าเรายังมีร่างกายจะหนีมันยังไงก็หนีไม่พ้น ที่จะพอพ้นได้ก็อาศัยการพ้นไปจากความทุกข์ใจ ทุกข์กายก็ทุกข์ไป ทุกข์ใจนั้นอย่าไปมี จะไม่ทุกข์ใจก็ด้วย วิปัสสนาญาณควบสมถะ เป็นสังขารุเบกขาญาณ ไปถึงก็เห็นพี่ชายท่านนี้ยืนอยู่ข้างเตียงที่โรงพยาบาล ท่าทางยังมึนๆงงๆ อาการที่เห็นคือมองดูร่างกายตัวเองแล้ว ยังรู้สึกว่ายังไม่อยากจะตาย ห่วงลูกสาว ห่วงภาระที่ยังทำไว้ไม่เสร็จ อยากทำอีกหลายอย่างแต่ยังไม่ได้ทำ ไอ้เรื่องความอยากของคนนี้ ต่อให้อยู่ไป100ปี1000ปีมันก็ไม่มีวันหมดลงได้เลย อาศัยอตีตังสญาณ ควบกับเจโตปริยญาณ ก็เห็นว่าจิตใจคนนี้เมื่อยังมีชีวิตอยู่ เป็นคนจิตใจดี ไม่คิดคดเบียดเบียนใคร มีอะไรที่ช่วยเหลือได้ก็จะช่วยเหลือ เป็นคนมีน้ำใจด

ผีช่างประปาขี้ขโมย                 วันนี้พากันไปสำนักพระยายมราช มีไปกัน 6-7 คน ไปพร้อมๆกัน ไปดูว่าที่สำนักพระยายมเวลานี้มีใครที่เรารู้จัก แล้วยังรออยู่ไม่ไปไหนบ้างไหม? เวลาดูนี่เราก็อาศัยการอธิษฐานเอานะครับ ไม่ได้ไปเดินดูหน้าทีละคนหรอก พอนึกขึ้นมา ภาพตาช่างประปาที่แกตายไป หลายปีแล้ว ก็ปรากฏ ผมก็ว่าเจอตาช่างประปานี่แหละ รออยู่ที่สำนักพระยายม รอการพิจารณาตัดสิน....                 ผมเห็นรูปร่างหน้าตา เสื้อผ้า กางเกงที่ใส่ สีอะไร สั้นยาวแค่ไหน แต่ผมไม่เล่าต่อครับ เพราะการเห็นแบบนี้มันอาจจะเป็นอุปาทานก็ได้ใครจะไปรู้ครับ ยิ่งผมมันบ้าๆแบบนี้ด้วยแล้ว มันยิ่งเชื่อตัวเองไม่ได้เข้าไปใหญ่ ผมก็เลยรอท่านที่เหลือ บอกมาสิครับว่า รูปร่างหน้าตาช่างประปาเป็นยังไง เสื้อผ้าแบบไหน ปรากฏว่ามี 4-5 คนแกอธิบายมาได้ เป็นฉากๆ เหมือนอย่างที่เราเห็น บอกได้ด้วยว่าแกเป็นคนขี้ขโมย ชอบขโมยของชาวบ้าน แต่ผมก็มาสงสัยว่า มันจะเป็นอุปาทานหมู่ได้หรือเปล่า หรือเกิดจากกระแสจิตของเราไปกระตุ้นให้คนที่เหลือมองเห็นอย่างที่เราเห็น นี่แหละครับ สันดานของคนที่ช่างสงสัย แล้วก็โดนหลวงพ่อด่าเป็นประจำ พร้อมกับคำถามที่ว่า อุปาท

ทางสู่ปรโลก                 ไหว้พระเสร็จแล้ว สมาทานพระกรรมฐานเป็นที่เรียบร้อย ก็ได้เวลาขออาราธนาบารมีพระ ครูบาอาจารย์ ท่านสงเคราะห์ ร่วมทางไปด้วย เพื่อป้องกันอาการเฝือ หรือเผื่อว่าเกิดเรื่องอะไรไม่ชอบมาพากลก็ยังได้รับความคุ้มครองให้ปลอดภัยได้ ศิษย์มีครูก็เหมือนงูมีพิษ ให้ไปเดี่ยวๆก็ไม่ไปหรอกครับ อยู่เฉยๆดีกว่า ไม่ได้อยากจะไปรู้อะไรมากมายนักหรอก...                 ค่อยๆออกไปอย่างช้าๆ ตรงไปทางทิศตะวันออก มุ่งหน้าไปเรื่อยๆ ก็เริ่มเห็นเป็นทางเหมือนมีเมฆเป็นถนน เดินต่อๆไปก็จะเจอเป็นทางสามแพร่ง ถ้าตรงไป ก็จะเป็นทางลาดลงต่ำ เริ่มมืดครึ้มๆ เหมือนเวลาโพล้เพล้ ที่ทางใต้เรียกว่า เวลามุ้งมิ้ง จากทางเดินลาดต่ำตรงไปก็จะกลายเป็นทุ่ง เหมือนทุ่งหญ้าเตี้ยๆ มืดๆ อึมครึมก็จะมีคนมายืนรอกันมากมาย ท่วมทุ่ง แต่ละคนก็เดินช้าๆ บ้างก็หยุดยืน ก้มหน้าต่ำ เหมือนคนหมดอาลัยตายอยาก พวกนี้ก็จะรอลำดับไปไต่สวนที่สำนักพญายม มองๆไปก็จะมีทั้งไทย จีน อินเดีย แขก ฝรั่ง มีหลายสัญชาติด้วยกัน มาแค่นี้ก่อนก็เพราะจะย้อนไปดูว่าที่ตรงทางสามแพร่ง ไปทางไหนได้อีกบ้าง                 จากทางสามแพร่งถ้าเลี้ยวซ้ายไปจะเป็นเขต