นิทานขี้โม้

อาณาจักร แอตแลนติส ตอนที่3                 ชาวเมืองแอตแลนติส ไม่ค่อยมีคนแก่ มีเด็ก มีวัยรุ่น และวัยหนุ่มสาว แต่ละคนก็หน้าตาสวย หล่อ ไม่มีใครหน้าตาขี้เหล่ คนแก่ก็มีเหมือนกันแต่ว่ามีน้อยมาก เขาก็บอกว่าพอคนที่เริ่มจะแก่ ก็ใช้ก้อนแร่ที่ว่านี้วางลงไปบนหัว สักพักนึงก็จะค่อยๆกลับกลายเป็นหนุ่มเป็นสาวเหมือนเดิม เว้นแต่ว่าใครไม่ต้องการกลับเป็นหนุ่มสาวอีก ก็ปล่อยไปตามธรรมชาติก็จะแก่ลงไปเรื่อยๆ ส่วนอายุขัย ผู้ที่พาไปนี่ก็บอกว่า อายุขัยปกติจะอยู่ที่ 600-800 ปี ก็ต้องบอกก่อนว่านี่เป็นนิทาน ไม่ใช่เรื่องจริง ไม่ใช่แค่นิทานธรรมดาๆ แต่เป็นนิทานขี้โม้ ดังนั้นท่านผู้อ่านอย่าได้ถือเอาเป็นจริงเป็นจังนะครับ                 ชาวเมืองแอตแลนติสนี่มีศีล๕ใช่ไหม ท่านตอบว่าไม่ใช่ศีล๕ เพราะชาวแอตแลนติสไม่เคยมีใครมาสอนเรื่องศีล๕ แต่จะมีคำสอนว่าไม่ให้เบียดเบียนผู้อื่น ไม่เบียดเบียนตนเอง มีจิตใจเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ ต่อทุกๆชีวิต ดังนั้นชาวเมืองแอตแลนติสจึงเป็นคนที่มีจิตใจดีงาม ไม่โกรธ ทะเลาะ ตบตี แย่งชิงกัน มีการปลูกผัก เลี้ยงสัตว์ อาหารส่วนมากก็เป็นเมล็ดพันธุ์ธัญพืชและผลไม้ นมที่ได้จากสัตว์ มีการไปมาหาสู่กับคนต่

อาณาจักร แอตแลนติส ตอนที่2                 เมื่อเข้าไปดูก้อนที่เปล่งแสงสว่างนี้ใกล้ๆ ก็เห็นสภาพเหมือนก้อนหินปกติธรรมดาๆ มีเกล็ดระยิบระยับบ้างเท่านั้นเอง แสงสว่างที่เปล่งออกมาก็ไม่ได้ทำให้ระคายเคืองตาแต่อย่างใด พอจะจับก็เกรงว่าจะร้อนหรือเปล่า ลองจับดูก็ไม่ร้อน เรื่องแบบนี้ไปเล่าให้ใครฟังเขาก็จะหาว่าบ้า ขนาดเล่าเป็นนิทานยังบ้าเลยนะ อาศัยว่าเป็นวิศวกรเพี้ยนๆ เป็นนักวิจัยบ้าๆบอๆ พอมาเจอแบบนี้เข้าก็งงเหมือนกัน หันกลับไปกราบท่านผู้มีพระคุณทั้งหลายแล้วก็ถามว่า อาณาจักรแอตแลนติส เวลานั้นเป็นอย่างไรบ้างขอรับ?                 ก็ปรากฏมีผู้ชายสองคนเดินเข้ามาทางด้านหน้า รูปร่างสูงโปร่งได้สัดส่วน หน้าตาหล่อมาก เหมือนคนกรีกโบราณ สูงกว่า 3 เมตรเห็นจะได้ ใส่เสื้อแขนสั้นคอกลมสีขาวตุ่นๆ กับกางเกงขายาวเกือบถึงตาตุ่ม หน้าตาคม ผิวขาว เดินมาถึงก็บอกว่าพวกผมเป็นชาวแอตแลนติสครับ จะอาสาพาไปดูว่าในยุคนั้นมีอะไรบ้าง ซึ่งต้องนับเวลาย้อนหลังไปเมื่อ 12000-13000 ปีก่อน แอตแลนติสเป็นทวีปเล็กๆที่มีน้ำล้อมรอบ   มีช่องแคบใกล้แผ่นดินใหญ่ ภูมิอากาศค่อนข้างหนาวเย็นตลอดทั้งปี มีเมฆหมอกมากด้วยกัน บางวันอากาศแจ่มใส

อาณาจักร แอตแลนติส ตอนที่1                 สมัยวัยรุ่นผมเองก็เหมือนทุกๆคนที่ฝึกสมาธิเพื่อหวังจะไปเห็นโน่นนี่นี่นั่น จนมาได้ท่องเที่ยวไปด้วยญาณ๘โดยอาศัยบารมีครูบาอาจารย์และผู้มีพระคุณทั้งหลายท่านสงเคราะห์ ก็ได้มานึกสมเพชใจว่า โอ้หนอ เรานี่เที่ยวไปรู้โน่น ดูนี่ เลอะเทอะมากมาย แต่ว่ากิเลสตัณหาที่มันท่วมหัวใจเราอยู่นี้ไม่เคยเหลียวดูเลย หรือเห็นก็แสร้งทำเป็นไม่เห็นซะงั้น รู้เรื่องภายนอกรู้เท่าไรก็ไม่จบไม่สิ้น รู้เรื่องภายในจิตในใจของเราเองต่างหากเล่า จึงจะจบสิ้นได้ นับแต่นั้นมาก็เลิกสนใจการไปรู้ไปเห็นเรื่องภายนอก คงจะเฝ้าระวังสิ่งชั่วในดวงใจที่ผุดขึ้นมาอยู่เนืองๆ                 เมื่อไม่สนใจจะไปรู้เรื่องภายนอกแล้วก็สบายใจมากขึ้น เพราะถ้าสิ่งไหนบังเอิญว่าจะรู้จะเห็นขึ้นมาเองเราก็ไม่ได้ตื่นเต้น สงสัย ดีใจได้ปลื้มอะไรกับใครเขา มันก็จะเฉยๆ ก็จะ อืมมมมม.... มันก็เท่านั้นเองครับ ไม่มีอะไร เช่นอยู่มาวันหนึ่ง ลูกสาวมาถามว่า ป๊าๆๆๆ...อาณาจักรแอตแลนติส มีอยู่จริงๆไหม? ป๊าเล่าให้ฟังหน่อยสิ.... ทีนี้พอเวลานั่งสมาธิ กราบพระเรียบร้อย พอใจสบายๆ มันก็ไปปรากฏตัวอยู่ใต้ทะเล ลึกลงไปสัก50-60 เมตร ร