นิทานขี้โม้

กระสือ                สมัยเด็กๆดูทีวีเรื่องผีกระสือแล้วรู้สึกว่าน่ากลัวมาก เป็นเด็กที่กลัวผีเพราะถูกหลอกมาให้กลัว ถ้าเป็นเด็กฝรั่งอาจจะเอาไม้ไปเขี่ย เอาไส้มาทำไส้กรอกแล้วก็เป็นได้ มีแต่หัว ไม่มีมือมีเท้า จะทำอะไรได้ มีแต่จะถูกกระทำเสียมากกว่า ความทรงจำต่างๆเกี่ยวกับกระสือ ก็ควรจะเป็นอุปาทานให้การนั่งสมาธิไปแล้วจะได้เห็นกระสือแบบที่เจอมาในหนัง แต่ว่าเรื่องอุปาทานในสมาธินี้ก็เป็นอุปาทานอีกนั่นแหละ เพราะไปฟังมาว่าการเห็นนิมิตต่างๆในสมาธินั้นต้องเกิดจากอุปาทานภายในจิตเท่านั้น ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว คนจำพวกนี้ก็จะปฏิเสธทุกๆอย่างในทิพยจักขุญาณ แล้วก็จะอ้างคำพูดหลวงปู่ดูลย์ว่า สิ่งที่ถูกเห็นนั้นจริง แต่สิ่งที่ไปเห็นนั้นไม่จริง สังเกตว่าคนที่ยกคำเหล่านี้มาอ้างเพื่อจะบอกว่านิมิตจากทิพยจักขุญาณนั้นเป็นอุปาทาน คนพวกนี้จะไม่เคยฝึกในหมวดเตวิโช ฉฬภิญโญ แต่ว่าอ่านมาฟังมาแล้วก็วิพากย์วิจารณ์ตามที่สติปัญญาอันชาญฉลาดของตนจะคิดวิเคราะห์ไปได้                ผมเองก็เป็นคนขี้สงสัยเหมือนกัน สิ่งที่เห็นในนิมิตระหว่างการทำสมาธินี้เป็นอุปาทานหรือเปล่า เรื่องนี้ถูกหลวงพ่อฤษีด่าเลยครับ ไอ้พวกที่ยัง

ภัยพิบัติ ฉบับขี้โม้ ตอนที่3                 เรื่องอนาคตังสญาณ นอกจากองค์สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้าแล้ว การทำนายของสาวกทั้งหลายยังสามารถผิดพลาดคลาดเคลื่อนได้ มากน้อยต่างกันตามความบริสุทธิ์ของจิต และความสามารถวาสนาเดิมของแต่ละบุคคลที่ทำกันมา ดังนั้นการที่จะไปบอกว่า ทำไมครูบาอาจารย์รูปนั้นทำนายเอาไว้นานแล้วไม่เกิดขึ้นเสียที หรือบางทีก็คลาดเคลื่อนไป ก็ไหนว่าเป็นเกจิอาจารย์โด่งดังมีชื่อเสียง มีคนนับหน้าถือตามากมายแล้วทำไมถึงทำนายแล้วไม่เกิดผลตามนั้น หรือแม้กระทั่งว่าพระเกจิอาจารย์บางรูปท่านชอบดุด่าว่ากล่าว ทำกริยาท่าทางดุดันก้าวร้าว แล้วทำไมถึงว่าท่านเป็นพระอริยะเจ้าได้ ทำไมยังแสดงกริยาท่าทางแบบนั้นๆ นั่นก็เพราะวาสนาเดิมท่านทำมาแบบนั้นเอง แก้ไขไม่ได้ เหมือนอย่างพระสาริบุตรที่กระโดดข้ามท้องร่อง นอกจากองค์สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้าแล้ว ไม่มีใครสามารถแก้ไขวาสนาหรือว่าสันดานเก่าให้หมดลงไปได้ แม้ว่าจะบรรลุธรรมขั้นสุดแล้ว ที่เล่ามานี่ก็หวังเพียงจะทำความเข้าใจกับพวกเราทั้งหลายว่า อย่าพึ่งไปด่าว่าตำหนิครูบาอาจารย์เลยนะครับ โดยเฉพาะ หลวงพ่อพระราชพรหมญาณ วัดท่าซุง หรือหลวงตามหาบัว วัดป่าบ้านตาด

ภัยพิบัติฉบับขี้โม้ ตอนที่2                เมื่อไปถึงเขาหลัก ได้พบพ่อท่านรูปหนึ่ง ท่านเป็นศิษย์รูปสุดท้ายของพ่อท่านคล้าย วัดสวนขัน เป็นศิษย์ลำดับที่ ๙ ได้เห็นรูปที่ถ่ายเอาไว้วันที่เกิดสึนามิ ซากศพกองเต็มชายหาด มองไกลๆเหมือนเศษไม้ที่ถูกพัดมากองรวมกัน มองไปใกล้ๆมันคือซากศพทั้งนั้น เป็นที่น่าสลดใจมาก คนภาคกลางเรียก หลวงพ่อ หลวงพี่ คนภาคใต้เรียก พ่อหลวง พี่หลวง พระเกจิที่ได้รับการเคารพนับถือมากก็จะเรียกพ่อท่าน ถ้าชราภาพมากๆ ก็จะเรียกว่าพ่อทวด เช่นหลวงพ่อทวด วัดช้างไห้ ไม่ได้เรียกว่าหลวงปู่ เหมือนอย่างภาคกลาง พ่อท่านรูปนี้มีความพิเศษด้วยกันหลายประการ บ่อยครั้งที่มีคนเห็นท่านไปเดินจงกรมอยู่บนสันหลังคาโบสถ์ บ้างก็เห็นท่านกวาดลานวัดอยู่ แต่ก็มีโยมมานั่งกราบท่านอยู่ที่กุฏิในเวลาเดียวกัน พอถามท่าน ท่านก็เฉยๆ ไม่ได้แสดงว่าเป็นพระที่มีความพิเศษแต่อย่างใด พ่อท่านพูดน้อย ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร                พ่อท่านเล่าว่า หลังวันที่เกิดสึนามิ ต้องช่วยกันลากศพมากองไว้ที่ลานวัด เต็มลานวัดไปหมด ต้องรีบเผาเพราะศพบางศพเริ่มจะเน่าแล้ว ใช้ยางรถยนต์ สุมๆแล้วเผากันที่วัดนี่เอง ตกกลางคืนก็มีคนจำนวนม

ภัยพิบัติฉบับขี้โม้ ตอนที่ 1                 ฟังกันมาเยอะ อ่านกันมาแยะ เรื่องของภัยพิบัติ แผ่นดินไหว น้ำท่วมฟ้า ปลาจะกินดาว ฯลฯ ทำนายกันสารพัด แล้วมันก็ไม่เห็นจะเกิดซะทีนะครับ ภัยพิบัติก็เหมือนกับใบ้หวย ตอนหวยออกแล้ว คนนั้นก็รู้คนนี้ก็รู้ รู้ไปหมดนั่นแหละครับ ประมาณว่านั่นไง เห็นไม๊ ว่าแล้วเชียว อุอิอุอิ งุงิ ...                เรื่องภัยพิบัติเหมือนผมจะเคยเล่าเอาไว้หลายครั้งแล้วในหลายๆที่ด้วยกัน ก็เลยนึกว่าคงจะเล่าไปแล้วในนิทานขี้โม้ ก็มีคนค้านว่ายังไม่ได้เล่า วันนี้ก็เลยว่าจะเล่าเอาไว้เป็นนิทานขี้โม้ เนื่องจากว่าเป็นนิทาน ท่านทั้งหลายก็อ่านเอาสนุก อย่าได้ถือสาหาความอะไรกระผมเลยนะครับ ขึ้นชื่อว่านิทานแล้วมันก็ไม่ใช่เรื่องจริง                กาลครั้งหนึ่งไม่นานสักเท่าไหร่ สมัยผมยังหนุ่มน้อย พอจะได้มีวิชาความรู้จากครูบาอาจารย์สั่งสอนมาบ้าง ก็ให้นึกสงสัยว่า ใต้พิภพเรานี้จะมีอาณาจักรแปลกๆใหม่ๆอะไรเหมือนในนิยายบ้างหรือเปล่า อันนี้ก็ต้องอาศัยปัจจุปันญาณ ซึ่งเป็น1ในญาณ8 จะว่าไปแล้วก็เป็นการอาศัยทิพยจักขุญาณเป็นพื้นฐานนี่เอง แต่เนื่องจากว่าเรายังกระจอกอยู่มาก เวลาจะไปรู้ไปเ