นิทานขี้โม้

มันก็ไม่แน่           สรรพสิ่งทั้งหลายในโลกนี้ ไม่ว่าทางโลก ทางธรรม ไม่ว่ารูป หรือว่าอรูป ทั้งหมดทั้งสิ้น ล้วนแล้วแต่ไม่เที่ยง หาความแน่นอนไม่ได้ ความจริงทั้งหลายทั้งมวลบนโลกนี้ ล้วนแล้วแต่เป็นเพียงเรื่องสมมติ สิ้นสมมติเมื่อไหร่ ก็หมดปัญหาเมื่อนั้น           นิทานขี้โม้ ก็หาความเที่ยงแท้อะไรไม่ได้เช่นกัน เป็นเรื่องของอุปทาน เป็นเรื่องของสมมติ หาความจริงไม่ได้ สำหรับนักปฏิบัติธรรม เจริญกรรมฐานแล้ว นับเป็นเรื่องเลวร้าย ที่ไม่น่าให้อภัย แต่ถ้านับเอาประสาปุถุชน คนที่ยังมีกิเลสหนา ตัณหามาก ก็จัดว่าเป็นนิทานเอาความเพลิดเพลินสนุกสนาน แบบเดียวกับนิทานอีสป ที่ตัวละครเป็นสัตว์แล้วพูดภาษาคนได้ด้วย ก็เป็นเรื่องสมมติขึ้นทั้งนั้น           นิทานขี้โม้ที่จะเล่าต่อไปนี้ มีความล่าช้าออกไป เพราะว่ายังทำใจรับกับความห่วยแตกของตัวเองไม่ได้ เป็นความรู้สึกแย่ที่ไม่สามารถจะทำอะไรได้เลย ช่วยอะไรก็ไม่ได้ อีกทั้งความรู้ความเห็นต่างๆก็เป็นเพียงอุปทาน หาความจริงแท้อะไรไม่ได้ นับว่าเป็นความรู้สึกแย่ๆที่เกิดขึ้นอีกครั้งหนึ่งในชีวิต           หลังงานศพน้องชายแฟน ก็ไปกราบขอเรียนถามลุงพุฒิถึงอายุขัยขอ