บทนำ นิทานขี้โม้

นิทานขี้โม้

คำว่า นิทาน ก็คือเรื่องเล่า ที่ไม่เอาสาระข้อเท็จจริง เป็นแง่คิดบ้าง เพื่อความสุข สนุกสนานและบันเทิงเป็นหลัก เมื่อมารวมเข้ากับคำว่า ขี้โม้ ก็เพื่อให้ท่านผู้อ่านได้รู้สึกว่า นี่ไม่ใช่เรื่องจริง เป็นแต่เพียงผู้เขียนเล่าไปส่งเดช

เรื่องราวก็เป็นช่วงชีวิตที่ผ่านเจออะไรบ้าๆบอๆ โลกบ้าง ธรรมบ้าง จวบจนอายุจะครึ่งศตวรรษเข้าไปแล้ว จึงเอามาเล่าไว้ให้คนรุ่นหลัง ได้ช่วยกันเฮ ช่วยกันฮา จะด่าบ้างก็ได้ แต่อย่าแรงส์

วัยเด็ก จำความแทบไม่ได้แล้ว มีเพียงบางช่วง ที่ระทึกใจ คือโดนถีบบ้าง ผลักบ้าง ตกบันได ตั้งแต่ 4-5 ขวบ ทั้งๆที่ไม่เห็นว่าใครมันผลัก สรุปว่าเป็นผี แล้วก็เลยกลัว รวมกับแม่ชอบหลอกด้วย ก็เลยกลัวผีขี้ขึ้นหัว กลางคืนก็ยังเก็บไปฝัน

โตมาหน่อยก็ต้องเรียนคาถาอาคม พวกที่เรียนคาถาอาคมนี่คือพวกขี้ขลาด กลัวผี คนไม่กลัวก็ไม่ต้องเรียนวิชาไปสู้กับผีหรอกนะ

วัยรุ่นตอนปลาย ก็ได้พี่ชายชวนไปฝึกวิชามโนมยิทธิ ที่ซอยสายลม มีพระเดชพระคุณพระราชพรหมญาณ วัดท่าซุง เป็นประธานในปี 2530

หลังจากนั้นก็ได้ไปกราบเรียน ฝึก ศึกษากับครูบาอาจารย์หลายท่าน เพื่อเพาะบ่มอินทรีย์ให้แก่กล้า ผลปรากฏว่า เป็นบ้า เพราะเน้นเฮฮานี่เอง

เรื่องราวทั้งหลายนับต่อจากนี้ ก็ขอให้ถือว่า เป็นนิทาน ของคนขี้โม้ ที่เป็นบ้าคนนึง อ่านแล้วก็อย่าเอาไปถือเป็นสาระ ห้ามเอาไปใช้อ้างอิงทางประวัติศาสตร์ใดๆ ขอให้ถือว่าเป็นสันทนาการเท่านั้น